Rozdział 15

(rok 2017)

*Alex*

Doleciałem samolotem do Ameryki Południowej, a konkretnie do Roseau. Samochodem terenowym, który otrzymałem przy zakupie posesji, dotarłem na swoje ranczo. Wstawiłem bagaże do środka i poszedłem przejść się po okolicy.

- Alex? - usłyszałem za plecami, więc się odwróciłem.

- Jack? Nie wierzę. Tyle czasu to już minęło. Miło Cię widzieć, stary. - wyściskałem go.

- Co tu robisz, Flaggy? Nigdy nie chciałeś mieszkać w Roseau…

- Wiele się zmieniło. Dużo przeszedłem, zdecydowanie za dużo…

- Kobieta?

- Tak. Myślałem, że mnie kocha, a ona zdradziła mnie z bratem kumpla.

- Uuu… To nieciekawie…

- Ale to nie wszystko. Miałem także dość swojej pracy. Gitarzysta w The Heirs, okay. Pracownik zakładu pogrzebowego, bardzo nie. Po prostu nie lubię trupów. A zniknięcie to najlepsze rozwiązanie moich kłopotów, więc jestem. Kupiłem ranczo, zostaję na stałe.

- Fajnie. Znów będziemy spędzać razem czas jak to było w dzieciństwie. – ucieszył się, ale ja wcale nie byłem tego taki pewien. Liczyłem na odrobinę spokoju, samotności...

- Muszę już iść. – rzuciłem, patrząc na zegarek. Chciałem jak najszybciej zamknąć się w swojej posiadłości.

- Szkoda… Ale na pewno się jeszcze spotkamy. – ubrał na głowę kapelusz i ruszył w pole.

Po ponad półgodzinnym spacerze, wróciłem do siebie i rozpakowałem bagaże. Przypomniało mi to o trasie z The Heirs… Ile razy Brennan rozpakowywał się w hotelu, nawet na jedną noc, a my później wrzucaliśmy jego rzeczy jak popadnie, by zdążyć na samolot… Trochę mi za nimi tęskno, ale nie wrócę. To wszystko zaszło już za daleko…

- Alex, śpisz? – Savi szturchała mnie nosem, gdy jednej nocy, spałem u niej.

- Nie, a co? – odparłem, ziewając.

- Głodna jestem. Pizza na kolację to za mało. – mruknęła.

Leniwie zwlokłem się z łóżka i poszedłem do kuchni, by przygotować jej kanapki. W pomieszczeniu zastałem Brandona, który siedział z butelką Tequili i rozpaczał nad swoim losem.

- Wszystko dobrze? – zapytałem.

- Nic nie jest dobrze… Ludzie nie chcą umierać, więc mniej zarabiam… Czasami to wszystko wydaje mi się do bani… - szlochał.

- Nie martw się. Jakoś się ułoży, zobaczysz. – pocieszyłem go.

- A tak właściwie, to co Ty tu robisz?

- Yyy… Nocuję u Sav. Boi się burzy, którą na dziś zapowiadali.

- Aha. To ja idę spać. – wstał i chwiejnym krokiem ruszył do swojej sypialni.

Siedząc na kanapie w ogromnym salonie, słyszałem tylko słowa Brandona 'Wszystko wydaje mi się do bani…'. Miał rację. Miłość jest do bani. Sława jest do bani. Życie jest do bani. Ze złością rzuciłem trzymanym w ręce kieliszkiem o podłogę, a następnie podniosłem jeden z odłamków i przyłożyłem go do nadgarstka.

- To przez Ciebie, Sav Hudson! Za tę głupią miłość! – krzyknąłem i wbiłem sobie szkło.

--------------------------------------

Witajcie serdecznie!

Rikeroholic - nie ładnie tak czytać przedpremierowo przed ramię, bo potem jest 'Nocowałem u Sav. Bałem się jej zakłopotanej twarzy.'.

Mała ciekawostka: Roseau w Ameryce Południowej istnieje naprawdę.

Uwielbiam końcówkę tego rozdziału, a wy?

Jeśli jesteście ciekawi co dalej zapraszam na next za tydzień!

Pozdrowionka :)