Rozdział 12

(rok 2017)

*Brennan*

Przyjechaliśmy na działkę pod LA. Savi pierwsza weszła do domu i podniosła ze stołu kartkę. Przeczytała jej treść i odwróciła się do nas z łzami w oczach.

- On nie wróci... Nigdy nie wróci... - zaszlochała,  Brandon od razu ją przytulił.

- Ale jak to? - spytałem.

- Napisał, że mam o nim zapomnieć... Rozumiesz? - spojrzała na mnie.

- Co? Czemu? - dopytywał Eian.

- Bo... Bo... Nie mogę Wam powiedzieć! Nie mogę! - podniosła ton głosu i schowała pod bluzkę kartkę od Lexa.

- Coś mu zrobiłaś, czy co? - Brandon próbował wyciągnąć coś od niej.

- Ja tylko... Raz... - przerywała co chwilę, dobierając słowa, by się nie wydać.

- Co raz? Mów szybko. - ponaglałem ją.

- Całowałam się z twoim bratem, Bren. - wyznała.

- Co? Z Tylerem? Trzymajcie mnie... - upadłem kolanami na podłogę.

- Zrobiłaś coś więcej z nim? - Eian spojrzał jej w oczy, jakby umiał wyczytać z nich prawdę.

- Nie. Nic więcej. Jeszcze. - odparła i zawstydzona spuściła głowę.

- To nic takiego. Może trochę się pofocha i wróci. Nie martw się. Słyszałaś, co mówiła jego siostra. Alex tak ma. - podniosłem się i przytuliłem Savkę.

- Coraz mniej w to wierzę. Może będziemy już wracać? - zmieniła temat.

- Pewnie. Robi się coraz później. - ruszyłem do wyjścia, a oni za mną.

Jechaliśmy Aleją Lipową gdy zaczęło się chmurzyć.

- Ohoho... Zaraz będzie padać. - odezwał się Brandon.

- I będzie burza. Błysło się tam. - Eian pokazał coś za oknem.

Kątem oka zauważyłem, że Savi śpi ze słuchawkami w uszach. Nic nie mówiłem, dodatkowo ściszyłem radio.

Mijały minuty, a wiatr zrywał się coraz mocniejszy. W pewnym momencie nastąpiło oderwanie chmury. Deszcz padał obfity, widoczność była ograniczona. Zatrzymałem auto przed przejazdem kolejowym zbyt gwałtownie, aż Savannah otworzyła oczy i rozejrzała się zdezorientowana.

- Ale ulewa... - westchnęła, patrząc przez okno.

- Pada w rytm 'Taken'. - powiedziałem, bo akurat przyszło mi to na myśl.

W tym momencie zapory się uniosły i ruszyliśmy. Kawałek dalej było rondo. Oczywiście musieliśmy zjechać nie tym zjazdem. Wjechałem po płaskiej powierzchni przy brzegu ulicy, aby zawrócić i gdy prawie mi się udało wpadłem w dziurę. Przeklnąłem pod nosem i dodałem gazu by wrócić na jezdnię. Jak na złość woda z kałuży rozbryzła się do góry, że widoczność była jeszcze gorsza.

- Alex by się przydał... - mruknęła Savka, kuląc się przy oknie.

Wyjechaliśmy na drogę i ruszyliśmy dalej.

'Puk, stuk, stuk, puk...'

- Też to słyszysz Brandon? - spytałem chłopaka.

- Yhy. Zejdź na najbliższą stację benzynową. - zarządził, więc szybko zmieniłem pas ruchu i skręciłem w prawo.

Zatrzymałem się na boku i wysiadłem z auta. Obszedłem je dookoła i nic. Zajrzałem pod nie ~ pęknięta oś łącząca koła. Zadzwoniłem do swojego mechanika, który stwierdził, że to nic takiego.

- Jedziemy. Zobaczę to jutro u innego mechanika. Ten to ciota. - wsiadłem za kierownicę.

Po chwili ruszyliśmy dalej. Warunki na drodze się poprawiły, więc jakoś dokulaliśmy się pod dom Hudsonów. Jestem wdzięczny Panu, że dojechaliśmy cali i zdrowi, a najważniejsze, że żyjemy.

------------------------------------

Witajcie serdecznie!

Dzisiaj rozdział oparty na prawdziwych wydarzeniach.

Aleja Lipowa istnieje naprawdę i zlokalizowana jest w Borach Tucholskich (Polska).

A o to i zdjęcie na dowód:

Pozdrowionka i do napisania <3